جادو وجادوگری با تکیه بر متون ایرانی پیش از اسلام

جادو و علوم مربوط به آن در طول حیات بشر، همواره مورد توجه بوده است و پیشینه هیچ قوموملتی از آن تهی نیست. به تدریج و در طول زمان، جادو به صورت دانشی درآمد که در دست انسانهای خاصی قرار داشت و استفاده انسانهای معمولی از آن با راهنمایی و راهبری آنان میسر می شد. عشق ها و نفرت ها، نقص ها و ناتوانی ها، و کشش انسان محدود به شناخت وآگاهی از ماوراء، او را به سوی جادو و انواع گوناگون آن کشانید. در ایران باستان و دین زرتشتی نیز دو گونه از جادو یعنی جادوی سیاه و جادوی سفید رواج داشته است که اولین مطرود و ناپسند و دومین بسیار ارزشمند محسوب می شود. نمونه های بسیاری از هر دو گونه را می توان در متن های دینی زرتشتیان مشاهده کرد. این متن ها حجم وسیعی از مطالب را که در قالب دستورات دینی ارائه شده اند، شامل می شوند. موضوع این متنها در اکثر موارد جادوی سفید و راهکارهای مقابله با جادوی سیاه است. در این پژوهش سعی شده است تا با ارائه شواهد، هر دو گونه ی جادو را با تکیه بر متون ایرانی پیش از اسلام طبقه بندی کرده و بتواند به صورت منسجم مورد مطالعه قرار گیرد. این پژوهش در هشت فصل تدوین یافته است که به ترتیب عبارتند از:1- مقدمه 2- پیشینه ی جادو در نزد اقوام آریایی3- پیشینه ی جادو در ایران و دین زرتشت 4- جادوی سیاه 5- جادوی سفید 6- جادو درمانگری 7- سعد ها و نحس ها 8- نتیجه گیری می باشد .